Pre 29 godina NAPUSTIO nas je BORISLAV PEKIĆ

Bio je u zatvoru, preselio se London, osnovao je Demokratsku stranku i sa svojim delima ušao je u svet besmrtnih

Srpski književnik Borislav Pekić rođen je 4. februara 1930. u Podgorici. Njegov otac je u Kraljevini Jugoslaviji bio visoki državni činovnbik pa se porodica stalno selila. Nakon Drugog svetskog rata porodica Pekić se nastanjuje u Bavaništu, a nedugo zatim sele se za Beograd.

Završio je Treću mušku gimnaziju, a po završetku škole biva uhapšen jer je bio član SDOJ-a (Savez demokratske omladine Jugoslavije). Osuđen je prvo na 10 godina, a zatim je kazna preinačena u 15 godina zatvora sa prisilnim radom i gubitkom građanskih prava. Svoje zatvorske dane najbolje opisuje u knjizi Godine koje su pojeli skakavci.

Nakon pomilovanja 1952. upisuje 1954. Filozofski fakultet u Beogradu i tu završava eksperimentalnu psihologiju.

Od 1959. Pekić počinje da piše scenarija za filmove, a jedan film Dan četrnaesti je Jugoslaviju predstavljao na festivalu u Kanu. Pekić biva zapažen 1965. po izdanju romana Vreme čuda koji je pobrao najbolje književne kritike. Njegov 2.roman Hodočašće Arsenija Njegovana se nije dopao tadašnjoj vrhuški, ali roman je ipak dobio NIN-ovu nagradu.

Pekić 1971. emigrira u London pa je zbog toga proglašen nepoželjnom osobom u Jugoslaviji. U Londonu nastaju njegova dela: Kako upokojiti vampira, Uspenje i sunovrat Ikara Gubelkijana, Zlatno runo (7 knjiga). Već 80-ih, Pekić je tražio dokaze o Atlantidi, pa je na osnovu toga nastala trilogija ( Besnilo, Atlantida, 1999.).

Bio je i honorarni komentator Jugoslovenskog odeljenja Svetske sekcije BBC-a i svake nedelje je čitao svoja Pisma iz Londona koja su ovde bila štampana kao Pisma iz tuđine.

Pekićeva dela su prevedena na engleski, nemački, francuski, italijanski, španski, holandski, poljski, češki, slovački, mađarski, rumunski, retoromanski, makedonski, slovenački, albanski, grčki, švedski i ukrajinski.

Bio je jedan od 13 intelektualaca koji su osnovali Demokratsku stranku. Bio je dopisni član SANU od 1985, i član Krunskog saveta princa Aleksandra Karađorđevića 1992.

Bio je oženjen Ljiljanom Pekić, imali su ćerku Aleksandru. Iako su godinama živeli u Londonu nikada nisu uzeli englesko državljanstvo jer je Pekić smatrao da je on Srbin, porodica se sa njim solidarisala.

Borislav Pekić je umro od raka pluća u svom domu u Londonu, 2. jula 1992. Kremiran je u Londonu, a njegova urna se nalazi u Aleji zaslužnih građana na Novom groblju u Beogradu.

Nakon Pekićeve smrti, u julu 1993, u Beogradu, je osnovan Fond Borislav Pekić, čiji su osnivači srpski PEN-centar, SANU, Ministarstvo kulture Republike Srbije, Branko Dragaš, Udruženje književnika Srbije i njegova supruga Ljiljana Pekić, koja je i direktor Fonda.

Mnoštvo njegovih dela bilo je posthumno objavljeno: Vreme reči, Odmor od istorije, Graditelji, Rađanje Atlantide, Skinuto sa trake, U traganju za Zlatnim runom u 3 toma, Izabrana pisma iz tuđine, Političke sveske, Filosofske sveske, Korespondencija kao život I i II.

Pekić je za života dobio mnogo nagrada, a najbitnije su: Nagrada za komediju godine na Sterijinom pozorju, Njegoševa nagrada za Zlatno runo, Nagrada Beogradski pobednici, Nagrada Miloš Crnjanski za 2. tom romana Godine koje su pojeli skakavci, Prva nagrada na festivalima u Ohridu i Varni, Nagrada Jakov Ignjatović, Nagrada Kneginja Milica, Nagrada Udruženja književnika Srbije.