Pesnik Osman Đikić rođen je u Mostaru 7. januara 1879. u građanskoj porodici, od oca Ahmeta i majke Hane Đikić, rođene Kurt. Njegovi preci su u ranijim vekovima primili islam, ali nisu zaboravljali korene.
Upisao je gimaziju iz koje je izbačen u petom zato što se izjašnjavao kao Srbin Muhamedanske vere. Školovanje nastavlja u Beogradu, nakon toga odlazi u Carigrad, pa u Beč, gde završava Trgovačku akademiju.
Kao gimazijalac počeo je da se druži sa Jovanom Dučićem, Aleksom Šantićem i Svetozarom Ćorovićem. Pod njihovim uticajem počeo je da piše pesme.
Radio je jedno vreme i kao bankarski činovnik u Zagrebu i Brčkom, a potom se vratio u rodni Mostar.
Jedan je od osnivača kulturnog društva bosanskohercegovačke muslimanske mladeži Gajret, koje je prosrpski usmeravao, 1909. izabran je za sekretara ovog društva. Takođe, bio je jedan od pokretača i urednik časopisa Musavat, 1909 i Samouprava.
Iza sebe ostavlja tri zbirke pesama: Pobratimstvo koju je 1900. u Beogradu objavio sa Avdom S. Karabegovićem i Omer-begom Sulejmanpašićem-Despotovićem. Srpska dubrovačka štamparija A. Pasarića mu je 1902. štampala knjigu pesama Muslimanskoj mladeži, a godinu dana kasnije 1903. u izdanju Srpske štamparije sinova S. Mijata Radovića u Mostaru izašla mu je zbirka pesama Ašiklije.
Napisao je drame Zlatija, Stana i Muhadžir. Zlatija je premijerno izvedena tek 1927. u beogradskom Narodnom pozorištu prilikom petnaeste godišnjice njegove smrti.
Himna Srba Muslimana i Srpska vila su njegove najpoznatije pesme.
Osman Đikić bio je oženjen Zorom, čija ljubav nije naišla na odobravanje meštana Mostara, ali oni su se izborili za svoju ljubav. Aleksa Šantić je Osmanu Đikiću rekao da je hrabriji do njega jer se borio za ljubav.
Kakvi smo pjesnici - drugi će reći. A ja tebi da kažem: hrabriji si čovjek od mene. Tvoja ljubav prema Zori pobijedi i vjeru i naciju i čaršiju. Ti svoju ljubav oženi, a ja?... Malo je Osmana Đikića, malo... Zato te, brate, kao pjesnika volim, a kao čovjeka i volim i poštujem...
Umro je od tuberkuloze u Mostaru 30. marta 1912, a sahranjen je u Velikom carinskom haremu. I njegova supruga Zora umrla je od iste bolesti 14. septembra 1914. pa je njihova ljubav i tragična sudbina prerasla u romantičnu legendu koja traje do danas.
Osman Đikić je sahranjen u Mostaru, a u periodu između dva svetska rata na njegovom grobu podignuto je spomen-turbe po projektu čuvenog Aleksandra Deroka. Turbe, najviše na muslimanskom groblju ispred Karađoz-begove džamije, po još nečemu se izdvaja – ime i prezime na njemu ispisani su ćirilicom.
Ustaše su spomen-turbe porušile 1941, a obnovljeno je posle Drugog svetskog rata. U poslednjem ratu tj. posle povlačenja vojnih i paravojnih srpskih snaga, u junu 1992. spomen-turbe su minirali pripadnici HOS-a. Delimično je obnovljeno 1998.
IZVOR: YT / RTS Oko - Zvanični kanal
Aleksa Šantić: Borac za slobodu i romantik
Ko je bila ŠANTIĆEVA EMINA?
MILAN RAKIĆ - PESNIK, DIPLOMATA, DOBROVOLJAC
Autor: redportal.ts
