Srbija i Republika Srpska danas obeležavaju Dan srpskog jedinstva, slobode i nacionalne zastave, koji je ustanovljen kao praznik povodom proboja Solunskog fronta, 15. septembra 1918. godine.
Zaključkom Vlade Srbije od 11. septembra 2020. dan proboja Solunskog fronta, 15. septembar, obeležava se kao - Dan srpskog jedinstva, slobode i nacionalne zastave, a istovetnu odluku dan ranije donela je Vlada Republike Srpske.
Probojem Solunskog fronta koji su izveli Srbi ostvarena je ključna promena u ratnim prilikama Prvog svetskog rata.
Time je započeo slom Centralnih sila, odnosno snaga Nemačke, Austrougarske, i drugih kao Bugarske i Turske, što će dovesti do okončanja Prvog svetskog rata, najvećeg i najrazornijeg koji je svet do tada video. Brzo napredovanje Srba pošto je front probijen, prinudilo je na kapitulaciju prvo Bugarsku, potom i Austrougarsku, da bi kapitulacijom Nemačke Svetski rat bio okončan.
Srpska vojska je tada po oslobođenju prostora Kraljevine Srbije, oslobodila i prostore nastanjene Srbima dotadašnje Austrougarske, kao i druge južnoslovenske narode, što je rezultiralo stvaranjem zajedničke države Kraljevine Srba, Hrvata i Slovenaca, koja je 1929. preimenovana u Kraljevina Jugoslavija.
Ne samo da su Srbi iznenađujućim probojem fronta i neočekivanim prodorom na sever zapravo odlučili Svetski rat, nego su ostvarili i konačno ujedinjenje, čemu su vekovima težile generacije predaka. Bio je to jedan najvećih uspeh u istoriji Srba.
Sa savezničke strane, na Solunskom frontu nalazile su se srpske, francuske, britanske, italijanske trupe, uz nešto Grka. Prethodno, do poslednjih meseci 1917. godine, odnosno revolucija u Rusiji, prvo februara/marta potom i oktobra/novembra, na frontu su se nalazile i ruske formacije. Po revoluciji, bunt se osećao i medu njima, pa je ta formacija rasformirana. Najviše je bilo Francuza, što je podrazumevalo i njihove kolonijalne trupe. Na suprotnoj strani nalazile su se nemačke, bugarske i austrougarske trupe, pri čemu su Bugari bili najbrojniji.
Stvaranje Solunskog fronta usledilo je posle Galipoljske operacije, koja je bila neuspešna. Bio je to pokušaj Britanaca da zaposednu poluostrvo koje kontroliše Dardanele čime bi Carigrad postao gotovo neodbranjiv. Dobro utvrđeni Turci, međutim, uz pomoć Nemaca, porazili su tada Britanske trupe na Galipolju. Većinu su zapravo sačinjavali kontigenti iz kolonija kao Australijanci ili Indusi.
Sa Krfa, gde su se do tada oporavljali, od marta do polovine maja 1916. prebačeni su u Solun Srbi. Na Krfu su se srpske trupe našle posle tragičnog povlačenja preko planinskih vrleti od Kosova odnosno Metohije do Jadrana, tokom zime 1915/1916. Prema raspoloživim podacima prebačeno je 6.025 oficira i 124.190 vojnika.
Već septembra 1916. na Solunskom frontu vođene su strahovito teške borbe, kada su Srbi zauzimali Kajmakčalan. Borbe su okončane srpskom pobedom 30. septembra zauzimanjem vrhova planine, uz stravične žrtve, i oslobađanjem Bitolja novembra 1916. Vrhovi Kajmakčalana bili su granične tačke ondašnje Kraljevine Srbije, pa je uspeh u tim borbama, pošto je deo otadžbine oslobođen, imao ogroman simbolički značaj za Srbe.
Srpsku vojsku sačinjavale su dve armije, Prva pod komandom generala Petra Bojovića i Druga armija, kojom je zapovedao vojvoda Stepa Stepanović. Komandant Štaba bio je vojvoda Živojin Mišić. Srba je tada na Solunskom frontu bilo do 140.000. Približno 25.000 bili su dobrovoljaci, Srbi gotovo isključivo sa prostora Austrougarske, delom iz zarobljeništva iz Rusije, a delom iz Amerike.
Prvobitna namera savezničke komande, vojni cilj, bilo je ovladavanje dolinom Vardara. Žestoko napredovanje Srba sve je međutim promenilo. Tako je namesto prvobitnih ograničenih ciljeva usledio brz prodor daleko na sever. Razbijena bugarska vojska bežala je u rasulu, pa je vlada u Sofiji naložila kapitulaciju već 30. septembra 1918. Navodno je francuska komanda apelovala tada na srpsku Vrhovnu komandu da uspori napredovanje, kako bi mogli da ih prate.
Beograd je oslobođen već 1. novembra. Usledilo je dalje napredovanje srpske vojske, na sever s ciljem oslobođenja Vojvodine, kao i na zapad, put Karavanki, Rijeke, Dalmacije, Prekmurja. Austrougarska je kapitulirala 4. novembra.
Pobede srpske vojske krunisane su odlukama Srba iz do tada neoslobođenih krajeva da se prisajedine Srbiji, tako se Vojvodina prisajedinila Srbiji 25. novembra 1918. pri čemu je Srem na Skupštini u Rumi odluku o pripajanju Kraljevini Srbiji doneo već prethodnog dana. Crna Gora je istovetnu odluku donela 26. novembra.
Usledilo je proglašenje ujedinjenja 1. decembra 1918. godine kada je regent Aleksandar Karađorđević, u palati Krsmanović na Terazijama u Beogradu, proglasio stvaranje Kraljevstva Srba, Hrvata i Slovenaca, kako je glasio prvobitni naziv.
Autor: pink.rs
